از تو می نویسم
از تویی که وقتی صدایت را می شنوم
گویی هزاران بلبل غزلخوان
در دشت و سرای دلتنگی ام
نغمه شور و مستی سر می دهند
از تویی که در پژواک صدای مهربانت
دلم همچون پرستویی مهاجر
کوچ می کند از سرزمین تنهایی و دلواپسی
و غرق در رویای با تو بودن 
در پس آن لبخند شورانگیز
سرخ می شود گونه ی  آلاله های دشت دوست داشتنم
خلسه چشمانت مرا می برد به نگاه
تبدار خواستنت
و مدهوش در شاعرانگیِ با تو بودن میشوم
زیباترین ملودی عاشقانه با سرانگشتان احساسم
نواخته می شود بر پیکره ی زندگیت
و من نفس نفس جان می گیرم در هوای بابونه های خوشبوی احساس تو دلنوشته
جان ميدهــــــم
براي آن لحظـــه ي اَبدي كه
تُــو باشي و مَــن باشم
و تنهايـــــي
در آن لحظه
در آغوشِ هَم
تُــو سكــوت كـــني
مَـــن گوش دَهَــــم
و نفس هايمان فرياد كشـــند